Van een land met 2 miljoen inwoners naar een stad van 22 miljoen. Na drie fantastische weken in het grote, lege Mongolië moeten we even wennen aan het idee om terug te gaan naar China. De mooie herinneringen aan de Chinese keuken, goedkope Wusu en fruitkramen op elke straathoek maakt echter dat we na al het schaap met aardappels en boterthee van de Mongoolse steppe toch weer vrolijk de trein in stappen. We nemen op gepaste wijze afscheid van Ulaan Baatar en bezoeken de laatste avond een voorstelling van traditionele Mongoolse zang, dans en contortie in de plaatselijke schouwburg. Het is prachtig en ook heel leuk om na 4 maanden weer eens in het theater te zitten, dus besluiten we meteen dat we dat in Beijing weer gaan doen.

De 30 uur durende treinreis van Ulaan Baatar naar Beijing is relaxed en comfortabel, aangezien we de 4-persoons slaapcoupe de hele reis voor onszelf blijken te hebben. We rijden over het spoor van de beroemde trans-Mongolië expres (vaak foutief trans-Siberië expres genoemd, die laatste rijdt niet door China maar eindigt in Vladivostok). De route is mooi, we zien de laatste kamelen van de Gobi woestijn aan ons voorbij trekken en nadat we stapvoets de Mongoolse kant van de grens passeren—langs een haag van saluerende Mongoolse grenswachten—slapen we vervolgens heerlijk door de 6 uur lange grensovergang met China heen. Wanneer we de volgende middag in Beijing aankomen zijn de fotos van Mongolië uitgezocht en onze zoveelste boeken uitgelezen. We zijn klaar voor alweer een nieuw avontuur!

Uit een trein stappen in Beijing is erg cool. Het voelt heel raar om in deze inmense stad aan te komen zonder eerst 8 uur in een vliegtuig te zitten. De drukte van de stad is overweldigend, maar gelukkig vinden we binnen 5 minuten de juiste bus naar ons hostel. Zo lopen we even later met onze rugzakken door de smalle straatjes van de hutongs, de traditionele oude wijkjes van Beijing met lage huisjes en de geur van gebakken knoflook. Alhoewel er in China in rap tempo historische stadswijken gesloopt worden om plaats te maken voor wolkenkrabbers en mega-malls, staat er hier in het centrum van Beijing gelukkig nog aardig wat moois overeind. Het leven in de hutongs vindt plaats op straat: tussen de fietsriksjas door wordt alles verkocht van gympen en petjes tot levende slangen en citrusvruchten ter grote van watermeloenen. Naast vervallen werkplaatsjes waar je je band kan laten plakken staan gerestaureerde, opgehipte paleisjes vol cafes, vintage kleding en ijssalons. Het is 22 graden, ons hostel ligt midden in alle actie, heeft een pingpongtafel en verkoopt halve liters bier voor 50 cent. Een uitstekende plek om de heimwee naar Mongolie te doen vergeten.

De vijf dagen die we in Beijing doorbrengen zullen we ons niet vervelen, want Beijing blijkt een erg leuke stad. De eerste dag gaan we nog vol goede moed wandelen, maar het centrum blijkt toch iets groter dan dat van Mörön, Mongolië dus op dag 2 huren we fietsen en scheuren in een kwartiertje naar het Plein van de Hemelse Vrede. We bezoeken de Verboden Stad en worden geconfronteerd met een ander fenomeen dat we nog bijna niet zijn tegengekomen deze reis: andere toeristen. Ze zijn Chinees en met een stuk of 120.000, dragen rode of gele petjes en horen allemaal bij een groepje. In de Verboden Stad rennen ze massaal achter hun grote leider met de paraplu aan en drukken elkaar bijna dood om allemaal dezelfde foto te maken van de keizerlijke troon. Wij vermaken ons uitstekend met het observeren van deze krioelende massa, en gelukkig kunnen we makkelijk over ze heen kijken dus zien we ook nog de indrukwekkende paleizen waar de Chinese keizers ten tijden van de Ming dynastie in woonden. Het is een groot contrast met het zeer serene Tempel of Heaven park dat we later die dag bezoeken, waar het welliswaar ook druk is maar dan met Chinese locals die in de late middagzon staan te tai-chi-en, zitten te kaarten of in kleine groepjes opera staan te zingen. Erg zen allemaal, en een wonderschoon park.

Op de zonnigste dag van ons verblijf in Beijing gaan we naar de Chinese muur. De muur, waarvan de bouw begon in 220 BC maar waarvan een groot gedeelte dateert uit de Ming dynastie (1368-1644), heeft een totale lengte van 6259 km. Het gedeelte dat wij bezoeken ligt op drie uur rijden buiten Beijing en is maar gedeeltelijk gerestaureerd. Behalve dat het hier heel mooi is is een ander voordeel van dit afgelegen stuk dat de 120.000 Chinezen met rode petjes die we in de Verboden Stad tegenkwamen er niet heen gaan. We zijn er dan ook ineens bijna alleen. Vanaf Jinshanling maken we een wandeling over de muur van een kilometer of 5 totaan Simatai. Het uitzicht is prachtig, met donkergroene valleien, spitse bergkammen en dan de stoffige muur die er als een slang overheen kronkelt. De wandeling is erg steil en het is flink klimmen in de brandende zon. Het is zo’n moment op onze reis dat we terugdenken aan de afgelopen maanden en ons afvragen hoe het nou mogelijk is dat we nu ineens weer op de Chinese muur lopen, na al die mooie dingen die we al gezien hebben. Raar!

Naast ons bezoek aan de muur doen we nog veel meer leuke dingen in Beijing: we gaan waterfietsen op Kunming Lake bij het zomerpaleis, waar tijdens ons bezoek de kolossale badeend van de Nederlandse kunstenaar Florentijn Hofman ligt. Cool om langs te waterfietsen. Ook gaan we naar een acrobatiekshow die spectaculair is maar waar ik (Marieke) desondanks nog wel wat verbeterpuntjes in zie, ookal passen ze dan met 12 meisjes op 1 fietsje. Verder nemen we ons elke dag voor om onze maagjes een dagje rust te gunnen in de nooit aflatende carousel van spannend nieuw eten, maar dan komen de Chinezen weer aanzetten met menukaarten vol zoetwater schildpad, inktvis-wasabi-salade, gepekelde ezel-plakjes en tofu-in-eendenbloed en dan zijn we toch wel weer benieuwd… Of we bestellen braaf geroosterde-paprika-met-peper wat na 1 hapje geroosterde-peper-met-peper blijkt te zijn, en voor ons allebei tot op heden het ALLER heetste is dat we ooit aten. Als ons balans-dagje dan toch al mislukt is doen we meestal nog even wat soesjes-met-groene-thee-saus. Lekker hoor.

Na vijf dagen Beijing reizen we door naar Shanghai, en in tegenstelling tot al onze vorige treinreizen doen we dat nu eens lekker snel: de nieuwste Chinese “bullet” trein legt de afstand van Amsterdam naar Noord-Spanje af in een kleine 5 uur. Shanghai is groot (zelfs de grootste gemeente in de wereld) hoog en flitsend. We slapen er op de 19e verdieping van het 5-sterren Grand Mercure hotel en onze enorme waterval-badkamer heeft uitzicht op de beroemde skyline. Dat kwam zo. Toen we half juni tussen twee promoties door een visum voor China probeerden te regelen moesten we daarvoor vliegtickets en boekingen van hotelovernachtingen overleggen. Aangezien we dat visum op basis van onze overland-naar-Xinjiang-plannen wel konden vergeten moest er een geloofwaardig alternatief reisplan komen, en boekten we random hotelovernachtingen in chique hotels aan de Chinese Oostkust alsmede een vliegticket vanuit het keurige Hong Kong. Na het verkrijgen van onze felbegeerde double-entry visa cancelde we alle reserveringen weer en was er niets aan de hand. Behalve dan dat het geboekte hotel in Shanghai ineens toch non-refundable bleek, en het alvast de vrijheid had genomen om het totale (overigens zeer schappelijke) bedrag van ons fake-verblijf van mijn credit card af te schrijven. Uiteraard vond ik dit afgelopen juni een ongelofelijk kut-actie, maar gaandeweg de reis groeide het besef dat we ook gewoon naar Shanghai konden gaan en inderdaad een week in dat verfoeide 5-sterren hotel konden gaan chillen. Dit was nadat ik weken tevergeefs had geprobeerd om mijn geld terug te krijgen. Na afloop kunnen we er kort over zijn: vijf dagen in het Grand Mercure slapen was een goed idee.

In Shanghai vier ik mijn 34e verjaardag. Het is een mooie dag, ik word namelijk wakker in een 5-sterren hotelkamer in Shanghai en Vicencio heeft ontbijt op bed gehaald. Er volgt een boottocht langs Pudong en het koloniale The Bund, we krijgen traditionele Chinese massages in een hippe spa in het World Financial Center, er is overheerlijke zeevruchten-risottto en de dag eindigt met verse aardbeien-mojitos en Motown-dance-night bij een club in de French consession. Doe mij nog maar een paar van zulke verjaardagen.

De dag na Motown-dance-night doen we helemaal niets behalve vanuit ons 5-sterren bed naar Puss in Boots kijken op de enorme flatscreen. Die hadden ze niet in Mongolië. Verder gaan we in Shanghai naar het prachtige Shanghai Museum, bezoeken we een hele coole galerie (gevestigd in een soort garagebox) met oude communistische propaganda posters en maken we de nationale feestdag van China mee: de verjaardag van volksrepubliek. Alle Chinezen hebben rond die dag 1 van hun twee jaarlijkse weken vakantie, en dat leidt er toe dat het overal in Shanghai onwaarschijnlijk afgeladen vol is. Wij vinden gelukkig nog een tafeltje op een dakterras met uitzicht op de enorme massa’s die op the Bund staan, en kijken naar de na 4 dagen nog steeds imponerende skyline van Pudong erachter. Als we de volgende dag de beroemde Yuyuan tuinen willen bezoeken raken we gevangen in zo’n overweldigende hoeveelheid Chinese toeristen dat we na lang wringen en zoeken maar een taxi pakken naar een ander deel van de stad en daar in een van de vele leuke cafes gaan zitten.

Shanghai is vermakelijk, hip en cosmopolitisch maar voor ons is het vooral ook het begin van een overgang naar een andere wereld en naar een ander deel van onze reis. Drie maanden zijn voorbij sinds we uit Amsterdam vertrokken en in Shanghai komt onze tocht over land naar het Oosten tot een einde. We zijn op de helft! Vanaf hier buigen we af naar het zuiden, en zien we na alle geleidelijke veranderingen vanuit de trein de grootste overgang tegemoet van onze reis: van het rijke, urbane Shanghai vliegen we in een paar uur naar het dunbevolkte, tropische eiland Palawan in de Filippijnen. We landen er in een stadje dat luistert naar de prachtige naam Puerto Princesa. Het wordt mooi!