In de categorie “beter laat dan nooit”: hieronder ons laatste reisverslag van de Filippijnen.

Onze laatste week in de Filippijnen brengen we door in de omgeving van Dumaguete op het eiland Negros. Dumaguete is een fijne stad - niet te groot maar wel groter dan de dorpen en stadjes die we op Palawan bezochten. Er zijn winkels, restaurants en zelfs een universiteit, die voor een levendige sfeer zorgt. We logeren er in “Harold’s Mansion”, het hostel van local Harold die na een avontuur van 30 jaar in de VS weer op zijn geboortegrond is neergestreken en nu duiktripjes verkoopt aan toeristen. Of eigenlijk laat verkopen, want Harold slijt zijn dagen voornamelijk op de sofa voor de enorme flatscreen die hij op het dakterras van zijn mansion heeft laten installeren. Om hem heen vermaken zijn gasten zich met poolen en huisgemaakte kokosnoot smoothies en eten ze biologische pastas met kruiden van eigen dakterras. Harold heeft het dus goed voor elkaar en weet wat backpackers willen, maar bovenal is hij een aardige gozer die veel weet van de omgeving en ons op zijn eigen relaxte Filipino-manier helpt met het regelen van tripjes op dit mooie eiland.

De ochtend na aankomst gaan we meteen met Harold’s eigen boot mee naar Apo eiland, een klein eilandje vlak voor de kust en een van de mooiste duiklokaties van het land. Het is er inderdaad spectaculair: Vicencio gaat snorkelen en zwemt er 20 minuten lang vlak boven een enorme groene zeeschildpad. Het is zo mooi dat zijn rug enorm verbrandt in de zelfs tijdens de regentijd niet kinderachtige Filippijnse zon. Dieper onder water is het ook prachtig: ik (Marieke) maak twee duiken langs imponerende “coral walls” en zie zo veel verschillende vissen, schildpadden, zeeslangen en ander moois dat ik maar snel ophoud met proberen alle namen te onthouden. Het zicht is zeker 25 meter onder water en dat is echt onvoorstelbaar als je bedenkt hoe veel het hier regent. Een mooie dag dus, ondanks mijn onervaren Filippijnse duikgids die me met nog 50 Bar lucht een paar honderd meter tegen de stroming in terug naar de boot wil laten zwemmen op 20 meter diepte. Dat gaat dus niet gebeuren, met als gevolg dat we het stuk nu aan de oppervlakte in de hoge golven terug moeten zwemmen, met al onze apparatuur op onze rug. Met veel moeite bereiken we uiteindelijk de boot, waar ik meteen besluit om het bij twee duiken te laten en niet nog een keer met deze knul het water in te gaan. Ondanks het minder relaxte einde was het een fantastische dag bij Apo Island, de mooiste duikplek waar ik ooit dook. Tot nu toe dan hè, want we gaan natuurlijk ook nog naar Indonesië volgende week…

Na ruim twee weken zee willen we ook graag iets zien van het prachtige binnenland van de Filippijnse eilanden en dus gaan we een dagje naar het Balinsasayao twin lakes national park vlakbij Dumaguete. De weg erheen achterin een pick-up truck is al heel mooi, maar de twee kratermeren zelf mogen er ook zijn. Zoals wel vaker sinds we op de Filippijnen zijn merken we goed dat het laagseizoen is: we zijn vandaag de enige bezoekers is het hele park. Gelukkig hebben we alweer onwijze mazzel met het weer en is het ondanks de regentijd stralend zonnig. Na een wandeling door het regenwoud langs de meren huren we een kayak en peddelen naar de overkant, van waaruit we naar een erg mooie waterval lopen. Eindelijk een douche waar warm water uit komt! Aan het eind van de middag worden we opgehaald met de truck en rijden naar onze bestemming van de komende dagen: Harold's eco-lodge. De vier huisjes-tellende lodge heeft Harold in 2010 laten bouwen aan de rand van het bos op een berg bij het plaatsje Valencia. De beheerder is een voormalige park ranger die weinig Engels spreekt (een zeldzaamheid op de Filippijnen!) maar het regenwoud wel op zijn duimpje kent. Toeristen weten de lodge nog niet echt te vinden (de meeste komen vooral naar dit gebied om te duiken), maar het is er werkelijk prachtig. Mooie houten huisjes gelegen in een super verzorgde tropische tuin en moestuin, waar de beheerder pepers en papayas verbouwt. Eén van de mooiste overnachtingsplekken van onze reis, en dat voor 8 euro per nacht. Met Harold is het goed zaken doen. Vicencio stort zich meteen op de peperplanten en plukt een goeie vooraad bij elkaar om aan zijn inmiddels royale collectie Aziatische peperzaden toe te voegen. Nu maar hopen dat de douane onze baggage met rust laat de komende maanden en dan kan het grote peper-fest los op ons toekomstige balkon in de UK. Ik eet ondertussen wel even alle papaya op.

De volgende ochtend staan we vroeg op om de jungle in te gaan, maar dan hebben de weergoden besloten dat het niet altijd feest kan zijn. Na 4 maanden bijna non-stop top-weer breekt nu de hemel open en gaat ie voorlopig niet meer dicht. We schuilen een paar uur in een ingestort hutje in het bos, maar daarna geven we ons gewonnen en keren met hulp van bananenbladeren tegen de regen terug naar de lodge. Het houdt die dag niet meer op en we zullen onze bananenblad-paraplu nog hard nodig hebben, want we hebben namelijk geen toilet in ons huisje. De volgende dag is het weer beter en gaan Vicencio en de gids alsnog het bos in. Ik blijf achter op het terras, aangezien het gebrek aan zeewater van de afgelopen dagen de brandwond van de kwallenbeet op mijn enkel heeft doen uitgroeien tot epische proporties. Gelukkig heb ik de Lonely Planet van Indonesië van Harold geleend om me mee te vermaken.

Wanneer we de volgende dag terug naar Dumaguete willen gaan we liften, aangezien we op een vrij afgelegen plek zijn en uren lopen met mijn kapotte voetje misschien toch niet het beste idee is. We krijgen snel een lift van twee Filipinos en wanneer we ze daarvoor willen betalen willen ze ons geld niet aannemen. We krijgen een grote glimlach en nemen afscheid. Wat komen we toch een hoop lieve mensen tegen hier in Azië! De laatste avond op de Filippijnen drinken we nog wat San Miguel op het dakterras van het hostel, voor ik morgen aan de antibiotica ga om de wond op mijn voet te doen helen. Een bliksembezoek aan het ziekenhuis in Dumaguete kostte 3 euro en was een interessante culturele ervaring. Ik had allerlei vragen van de arts verwacht, maar "Does your government pay for this holiday? No? Then who does?" zag ik niet echt aankomen. De Filippijnen waren één van de mooiste en meest relaxte landen die we ooit bezochten, met misschien wel de aller vriendelijkste inwoners van allemaal. Weggaan is uiteraard vreselijk, maar er staat wel weer iets heel bijzonders tegenover: We gaan naar Indonesië!